Гадзіньнік мой – не сонца, што ў зэніце,  

Гадзіньнік мой – не сэрца, што ў грудзях.  

Сваім дакладным часам на арбіце  

Сама зямля мой вымярае шлях.  

Начы і дні адбіўшы чаргаваньне,  

На месцы не стаяць мацерыкі –  

Па іх жывым і сонечным экране  

Бягуць дарог і рэчак ручнікі.  

Дыван вясны перацьвітае ў лета,  

Завея лісьцяў – у сьняжынак пух;  

Я не хачу, каб некалі ўсё гэта,  

Хаця б на момант, свой спыніла рух.  

Хай сэрца стане, сонца ў хмарах згіне,  

А ты, Зямля, няспынным крокам кроч,  

Не дай на той мне ўпасьці палавіне,  

Дзе дня не будзе, будзе толькі ноч.