Ад шчасьця сэрца скача, як дзіця,  

Ад бед яно, як млын, шуміць начамі,  

Варочае цяжкімі камянямі,  

Падлічваючы горычы жыцьця.  

Ды сэрцу быць гадзіньнікам не гожа:  

Спынілася – і ўжо не завяду,  

Яно секунды адбіваць не зможа,  

Калі падкосіць сьмерць маю хаду.  

Яго ў рамонт, як здарыцца патрэба,  

Я не аддам дасьведчаным майстрам  

І, як стары гадзіньнік, не прадам  

У дні нястач і бед за лусту хлеба.  

Затое зь ім далей у свой паход  

Я крок у крок датуль ісьці гатовы,  

Пакуль не скончыцца яго жыцьцёвы,  

На ўвесь мой шлях разьлічаны, завод.