Бывай, абуджаная сэрцам, дарагая.  

Чаму так горка, не магу я зразумець.  

Шкада заранкі мне, што ў небе дагарае  

На ўсходзе дня майго, якому ружавець.  

Ці помніш першае нясьмелае прызнаньне?..  

Над намі жаўранкам зьвінеў і плакаў май.  

Назаўтра золкае, туманнае сьвітаньне,  

Суровы позірк твой і мой нямы адчай.  

Пайшла ты, любая, пад гоман жоўтых сосен,  

Пайшла, маўклівая, пад хваль жытнёвых шум,  

Туды, дзе гойдала зялёнае калосьсе  

На сьцежках ростані мой адзінокі сум.  

Пайшла за ціхія, далёкія прасторы  

Сьвітальнай зоркай ты, што гасьне ў сіняве.  

Душы пакрыўджанай гарачыя дакоры  

Сьлязой халоднаю застылі на траве.  

Пайшла, пакінуўшы мне золкі і туманны,  

Палынны жаль смугой ахутаных дарог,  

Каб я хвілінны боль і горыч гэтай раны  

Гадамі ў сэрцы заглушыць сваім ня мог.  

Пайшла, ніколі ўжо ня вернесься, Алеся.  

Бывай, смуглявая, каханая, бывай.  

Стаю на ростанях былых, а з паднябесься  

Самотным жаўранкам зьвініць і плача май.  

Бывай, абуджаная ў сэрцы, дарагая.  

Твой сьветлы вобраз панясу я па жыцьці.

На ўсходзе дня майго заранка дагарае,  

Каб позна вечарам на захадзе ўзысьці.