У Менску на рынку,

Ў канцы агароды,

Бабулька старая

Садзіцца заўсёды.

Усякія зёлкі

На рынак прыносіць

I людцаў прахожых

Купляць у ёй просіць.

Ляжаць перад бабкай,

Ці вечар, ці ранак,

Пучкі дзівасілу,

Чабор і румянак.

Ад кожнай хваробы

Ё зёлкі, карэньне;

Лячыць можа імі

Падвей, парушэньне.

І любчыку нават

Дасьць вам пад сакрэтам

Ды наўча, як зводзіць

Любізьнічкам гэтым.

I ўсякіх, усякіх

Дастанеце лекаў,

Якіх толькі людзі

Ня зналі ад векаў.

Шмат летак бабульцы:

Трасуцца ўжо рукі –

Ёсьць пэўна унукі,

Э! нават праўнукі.

Усяк ёй жылося

На сьвеце на Божым –

I смутна, самотна,

I з хлопцам прыгожым.

I сьлёзы ліліся,

I песьні зьвінелі,

Малойцавы грудзі

Туліла ў пасьцелі.

Ды ўсё ж праляцела,

Як яснай маланкай;

Сьпяць думкі і песьні,

Ў магіле сьпіць Янка.

Эй, моладасьць-радасьць

Мінула ўдалая!

А старасьць-няўдаласьць

Ніяк не мінае.

I кепска бабульцы:

Сівая, худая,

Брак сіл працаваці,

Дык зёлкі зьбірае.

Нясе іх да Менска,

На рынку садзіцца,

Збывае і вуча,

Як трэба лячыцца.

А можа, паможа

Душы хоць адной дзе,

I праца бабулькі

На марна ня пойдзе.