Відаць, не пазнала б цябе я ніколі,

Калі б не аклікнуў мяне ты ў прысадах.

Сягоньня прысьніўся гром весьні над полем,

А гэта – заўжды на вялікую радасьць,

I я ўжо – ня тая, якой была ўчора.

Далёка зьмяркальнай зары да сьвітальнай...

У кожным спатканьні ёсьць радасьць і гора,

Ёсьць гора і радасьць у кожным спатканьні.