Душой стаміўшыся ў жыцьцёвых цяжкіх бурах,

Свой век канчаю я ў манастырскіх мурах

І пільна летапіс другі ўжо год пішу:

Старанна літары малыя вываджу

І сьпісваю усё ад слова і да слова

З даўнейшых граматак пра долю Магілёва.

І добрыя яго, і кепскія дзяла

Апавядаю тут. Так рупная пчала

Умее ў соты мёд сабраць і з горкіх кветак,

І бачанаму мной – я годны веры сьведак.

Хай тыя ведаюць, што зьявяцца па нас,

Ўсю праўду пра жыцьцё у наш і пройшлы час,

Пра войтаў, лаўнікаў, і райцаў, і паспольства,

Пра розных каралёў, і бітвы, і пасольсва,

Што тут чынілася у даўнія гады,

Што думалі, чаго жадалі мы тады,

За што змагаліся, як баранілі веру, –

Хай зьведаюць усё патомкі праз паперу!

Яно забудзецца, умрэ, з вадой сплыве, –

І вось у спомінах устане, ажыве,

Калі знайдуць маё няхітрае пісаньне

Пра гэтае жыцьцё, надзеі, справаваньне...

Так мора – ў Гданску я чуваў – прымчыць вадой

Бутэльку к берагу, аблітую смалой,

Ўсю ў дробных ракаўках і ў ціне. Не замала

Яна была ў вадзе і шмат чаго спаткала.

Рыбалкі вылавяць бутэльку, разаб’юць

I, як трапляецца, быць мо у ёй знайдуць

Ліста. За звычаю марскога гэтак весьці

Нам, утапаючы, шлюць людзі. Ў моры дзесьці

Загінулі яны, і, можа, соткі год

З тых часоў працяклі, і згінуў іх народ,

І ўсё зьмянілася, і ўжо пра іх забылі.

Вы, літары, цяпер нанова ўсё збудзілі!

І людзі зьведаюць аб прадзедах сваіх,

Аб горы, радасьцях і аб прыгодах іх,

Каму маліліся, чаго яны шукалі,

Дзе на глыбокім дне іх крыюць мора хвалі.