Выходзіць сонца ў свой абход

Дарогаю спрадвечнай.

За днямі дні, за годам год

Плывуць у бесканечнасьць.

Нясуць яны з сабой і нас,

Як шчэпкі ў хвалях сініх.

Пытаем мы сябе не раз,

Дзе плынь сваю запынім?

Бягуць жа хутка-хутка дні,

Праходзяць нашы весны,

I меркнуць ясныя агні –

Юнацтву не ўваскрэснуць!

У сонца свой абход і шлях,

I той шлях цяжка зьмераць.

Што наш? – Вайшоў праз дзьверы ў гмах,

У другія выйшаў дзьверы.

Ідзеш з развагай. Ціхі жаль

Атуліць недарэчы:

Не вечна ты на ўлоньні хваль

Вандруеш, чалавеча!