Вяртаюцца зноў птушкі.

Іх серабрацца крылы,

Абмытыя вятрамі

I водбліскам зарніц.

Як доўга мы пра сонца,

Зьняволеныя, сьнілі,

Чакаючы вясновых

Грымот і бліскавіц!

I вось яно ўзыходзіць

Па-над зямлёй вялікай,

Над нашымі надзеямі,

Над лесам нашых рук.

Праменьні, быццам стрэлы,

Ўвысь пасылае Ніка.

Вы чуеце, зьвініць як

Яе пявучы лук?!