О сусьветнае, ўсёпераможнае маўчаньне першай зямлі,  

Калі выйшла яна з гарніла агню і пакуты,  

Перайшла ад кіпеньня жыцьця да імгненьня сну і спакою,  

Да імгненьня. Ў абдоймах прабыўшы ў агню мільёны стагоддзяў,  

Астывала ад іх, каб жыцьцё маўкліва зачаць.  

О зямля пераможнай, бязмозглай і яраснай цягі,  

Перамагаючай у змроку і выпарэньнях,  

Калі дзіка крычаць брантазаўры, зьвіваючыся між хвашчамі  

І дурманнымі папарацямі ў ліловай вадзе.

  

О зямля перамагаючай чалавечай пяшчоты,  

Калі дойлід за сьмех Хатшэпсут з каменьняў будуе легенду,  

Калі майстра мадон ад каханьня ўмірае ў абдымках каханай,  

Калі я аддаю ўсе імгненьні свае для яе.  

Хто ж мы, маці-зямля? Мы ўсе твае дзеці,  

Мы нязьменныя і, як ты, кожны час шматтварыя.  

Мы з чакаючай гліны на родным полі, маўклівай і туга ўпартай,  

І з агню, што віруе пад ёю, з гнева і страсьці,  

І зь пяшчоты, што дзіўна ляжыць у губах Неферціці.  

Мы такія, і будзем такімі – давеку.  

Прабудзем – давеку.