Сьцюжны час, бязьмежна-суровы.  

Сьпіць народ, нібы зерне ў ральлі...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ты прыйшоў і гарачым словам  

Рунь узьняў на роднай зямлі.  

Ты сказаў нам: «Унукі Скарыны,  

Дзе ваш гонар, моц і краса?  

Ёсьць і ў вас, як і ў іншых, сьвятыня.  

Не давайце сьвятыні псам!  

Не давайце зь яе глуміцца,  

Бо прасьпіць яна ясну зару,  

Бо сьвяты ізумруд заімгліцца  

У пярсьцёнку тваім, Беларусь».

Ты устаў на лютую сечу,  

Бітву вечную сонца і хмар,  

Узваліўшы на юныя плечы  

Сьвятагораў народны цяжар.  

І ня вынесьлі жылы напругі:  

Зьнік ты, лебедзь, у хвалях сівых,  

Сплыў крывёю, загінуў «за другі»,  

За мяне, за вас і за ўсіх.

І застаўся ты ў нашых душах,  

Хоць навекі зьнік у палях,  

Вечна сьветлы і вечна дужы,  

Вечна юны, як наша зямля.  

Мы табой ганарымся – і плачам.  

Мы нясём цябе ў сэрцы праз дым...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Нізка голаў схіляю, юнача,  

Перад вечным глаголам тваім.  

Сьмела крочу цяпер у пяскі я  

Перад сьветлай заветнай гарой,  

Бо як ёсьць у народа такія –  

Не загіне давеку народ.