Калі ваўкі зьбіраюцца у зграі

I глуха выюць, давяцца тугой,

Я вар’яцець паціху пачынаю,

Нібыта пазнаю, прыпамінаю

У іх выцьці знаёмы голас.

Мой.

Мне жудасна.

Я чую, як зьвярэю.

Ратуюся чакаць, калі заднее

I зьнікне гэта ноч у небыцьцё...

I днём ня ўспомню нават той падзеі,

Хоць шчэ пад языком і халадзее

Працяглае зьвярынае выцьцё.