Маладыя, пушыстыя лісьцейкі грушы,  

А за імі, на скалах, дубоў галізна.  

Ў беласьнежным прыбоі, у квецені рушыць  

Маладая вясна.

Нібы сьнег вяршынь ажывае ў цьвіценьні,  

І садоў і аблокаў зьвіваецца дым:  

Белых хмарак алені ў зыркім небе вясеньнім  

Пралятаюць да мора і дваяцца над ім.  

Ты мне сонца! І мора! І подых маю!  

Я люблю цябе так, што кроў, як прыбой!  

Што ж ты плачаш, чаго ж ты мяне абдымаеш?  

Я з табою.

З табой.