Чамусьці сёньня цішыня такая,  

Што сесьці хочацца і патужыць.  

Самотна зорка над зямлёй згарае,  

І ў гурбах ліпа з холаду дрыжыць.  

І я усё – усё чамусьці забываю,  

Што зьнік той дзень, загублены ў цішы,  

Што час ляціць, што ты ужо ня тая  

І што даўно я зьнік з тваёй душы.

Часопіс на стале з тваім партрэтам –  

Глядзіш з усьмешкай ветлай на мяне,  

І ўспамінаю я Дняпро, і лета,  

І цень каштана на старой сьцяне.  

Як дзіўна, я зусім ня памятаю  

Той дзень, калі цябе пабачыў я  

Упершыню. Мо восень залатая,  

Мо весьні дзень у дальніх тых краях.  

Але затое так яскрава бачу:  

Пакой, Чайкоўскі хмуры на сьцяне,  

Раяль пра нешта дарагое плача  

І прывіды каштанаў у акне.  

Ты памятаеш: восеньню туманнай,  

Калі уборы дрэў зьляцяць далоў,  

Ліст жоўты застаецца на каштанах  

Стажочкамі ля цёплых ліхтароў.  

Ліхтар – і жоўты шарык на каштане,  

А ўсіх братоў яго мятла зьмяла.  

Вось так і я цягнуўся да каханай  

І толькі й жыў, што ля яе сьвятла.  

Былі ў яе нябачаныя вочы,  

Падобныя на просінь у нябёс,  

І сарамлівасьць мілая, дзявочая,  

І сьветлая была, як сьветлы лёс.  

Ёсьць дробязі, што поўныя значэньня:  

Каханьне першае растопіць лёд  

І нават палавік у цёмных сенях  

Век памятны, як казкі першых год.  

Мо толькі для таго яно прыходзіць,  

Каб мы запамятавалі на вякі,  

Як пахнуць рыбаю начныя воды,  

Як у траве мігаюць сьветлякі;  

Каб век сумленна памятала сэрца  

Спакойны дым над цьмянай люстрай рэк,  

Каб кожны быў да старасьці, да сьмерці  

Сапраўдны і сумленны чалавек.  

Я памятаю ўсё: тугая раска  

Заткала стаў. Мінуў наш першы май.  

Якой здаваўся нам чароўнай казкай  

Ў пустых бляшанках прыгарадны гай!  

Хай зразумее кожны на хвіліну,  

Як незьлічоны сьветаў карагод,  

Як лёгка разьмінуцца з той, адзінай,  

Якой чакаеш, можа, сотні год!  

Дні прабягаюць, і гады сплываюць,  

Хвіліны шчасьця часам прамігцяць,  

А боль жыве, і сэрцам адчуваю,  

Што жыць заўсёды будзе, да канца.  

І ўсё ж на досьвітку, і ў час зьмярканьня,  

І ў ясны дзень і ў час, як сьпяць палі,  

Я дзякую жыцьцю за цень каханьня,  

За тое, што жывеш ты на зямлі.  

Сяджу ў пакоі каля цёплай грубы.  

Шыпіць пласьцінка. Ў сэрцы многа дум.  

Кручу: «Над домам флюгер ёсьць у любай».  

І Шуберт падзяляе ціхі сум.  

О «Зімні шлях»! Забытыя будынкі,  

Забыты водар ад каханых губ.  

І хрыпне на марозе сьпеў катрынкі,  

І мерзьне ў гурбах прыдарожны слуп.

Я дзякую табе. Няхай чужая,  

Няхай твой твар для іншага жыве,  

Ты ёсьць, ты недзе ёсьць, і ты жывая,  

Ты ходзіш весьнім ранкам па траве!  

Твае ў загары рукі бэз ламаюць.  

Жыві і вечнай славай прамяней!  

Рукой закрыўшы вочы, усьміхаюся...  

Ты ёсьць на сьвеце. Досыць для мяне.