Расьсеяла сонца, як сейбіт зярняты,

      Бліскучыя іскры сьвятла.

      А сэрца ж так хоча цяпла,

Утулку і ласкі загубленай хаты.

Імкнецца душа мая ў марах крылатых

      Туды, дзе сінеча лягла;

Дзе неба, бы тая хрустальная чаша,

      Спадае на бераг зямлі;

      Дзе ў сонцы лес песьціць камлі;

Дзе гоману поўна кузурак і пташак;

Дзе грэецца поле і рослая паша

      І гай выступае ўдалі.

Хачу я прастору і яснасьці чыстай,

      Я прагну самотных хвілін

      Сярод сасьнякоў, лугавін,

Дзе песьні гайдаюцца ў хвалі празрыстай,

Дзе ўсё так спакойна і так урачыста,

      А ты разважаеш адзін

І роўным дыханьнем п’еш слодыч спакою,

      Адкінуўшы болі турбот,

      І марам даеш ты палёт...

Я ў сэрцы вітаю дубы над ракою,

І ціхія вёскі, і мілую хвою,

      Вітаю цябе, мой народ!