Ты прыстаеш, вандроўнік, у дарозе?

      Ну, што ж?! Прысядзь, спачынь

      Ды вокам даль акінь,

Твой скончан шлях, і ты ўжо на парозе.

Было ўсяго за часы вандраваньня:

      І бур, і навальніц,

      І радасных дзяньніц,

Нягаданых відовішч і спатканьняў.

І шмат зьбіраў ты скарбаў невідомых

      Зь людскіх сардэц і душ,

      З палёў сваіх і пушч,

І нёс ты іх к свайму прытулку-дому.

А з скарбаў тых, як ткач зь ніцей суровых,

      Тканіну ткаў сваю –

      Ці ў лесе, ці ў гаю,

Ці ў шуме ніў, ці ў зацішных дубровах.

Ня ўсё ж дабро, набытае гадамі,

      Сабранае трудом,

      Данёс у свой дом:

Шмат зьнішчана халоднымі вятрамі!

Не аднавіць яго, бо часу мала, –

      Ня вернеш сваіх страт!

      Ня падай духам, брат,

І новы скарб зьбірай старанна, дбала.

Ідзі з жыцьцём, вандроўнік, нага ў ногу,

      Бо шмат ёсьць маладых

      Вандроўнікаў такіх, –

Благаславі ты іх у пуць-дарогу!