Я радасьці большай ня ведаў бы ў сьвеце,

      Каб толькі была ты здарова.

Ачуньвай жа, зорка, ачуньвай, мой квеце,

      Пачуй маё шчырае слова!

Вясна пазірае з высокага неба,

      У сонцавых косах іскрыцца.

З-пад сьнегу выходзіць зьнямелая глеба,

      Расплюшчвае вочы крыніца.

І хата ўжо блізка, і лес наш духмяны

      Пах смолак зычліва струменіць.

Няхай жа загояцца болі і раны

      І сыдуць панурыя цені.

Вясна расчыняе наўсьцяж аканіцы

      І сьцеле на дол аксаміты.

Зачэрпвай жа сілы з гаючай крыніцы,

      Зь зямлі нашай, горам спавітай!

Распусьціцца лісьце на белай бярозе,

      І ляжа прад намі шлях новы.

Дык рана яшчэ прыставаць у дарозе,

      Ня ўсе нашы сказаны словы.

Я радасьці большай ня ведаў бы ў сьвеце,

      Каб толькі была ты здарова.

Ачуньвай жа, зорка, ачуньвай, мой квеце,

      Пачуй маё шчырае слова!