Рассыпала сонца каралі,

Ірдзее ў ім пыл, нібы жар.

Шумлівыя кідае хвалі,

Прахладаю вее Салар.

Утульнай густою сьцяною

Схіліліся дрэвы над ім.

Гамоніць Салар зь цішынёю,

Ня ведаю толькі аб чым.

Рахманая горленка з дрэва

Глядзіць на шырокі арык.

Вядомы ёй лепш яго сьпевы,

А я да іх – не, не прывык.

Зьлятаюцца птушак чароды

На ноч у зялёны гушчар.

Імклівыя жоўтыя воды

Нясе безупынку Салар.

Пагасла дзесь сонца далёка,

І толькі праменьні ўгары

Узьняты, як рукі прарока,

І дрэвы змыкаюць шатры.

Над стрэльчатым верхам таполі

Займаецца бледна пажар,

Паветра гарачае з поля

Плыве на халодны Салар.

Сьціраюцца яркія тоны,

Напоўзвае мрок патайны,

І вечар замёр задумлёны,

Бясшумна снуюць кажаны.

Грывастыя жоўтыя хвалі

Ня ведаюць сьцішаных мар.

Маўчаць невядомыя далі,

Шуміць неўгамонны Салар.

А я пазіраю на захад,

Мне цяжка. Чаго? Не пытай!

Пад дымам вайны, як пад дахам,

Пакутуе родны мой край.

Сяджу я адзін, разважаю,

Як хвалі, маршчыны на лбе.

Смуткую па роднаму краю,

Тужу, мілы друг, па табе.

Укрылі далёкія зоры

Нябесны бяздонны абшар.

Аб чым жа, скажы мне, гаворыш,

Узбэкскі шумлівы Салар?