І неба хмурна пазірае,

Спусьціўшы ўніз туман-імжу,

І кропіць дождж без канца-краю,

А пра сябе я што скажу?

І мне нявесела. Спакою

Ня знае сэрца ўжо даўно.

Нецерпяліваю рукою

Разьбіта цэльнасьці зьвяно.

Я ж тую руку з сэрцам шчырым

Благаслаўляў, як Божы дар.

Ня ведаў я, што стаў над вірам,

Дзе шмат прапала маіх мар.

І знаю я, што больш ня стрэну

Сугучнай сэрцу цеплыні,

Бо не прайду я тую сьцену,

Што засланіла мае дні.

Спаткаўся нібы з роднай хваляй,

Ды кінут ёю на пясок.

Ну што ж? Пайду ў раздум’і далей,

Хоць смутак-жаль мой і глыбок.