Прыйшоў мой час падацца далей,

А ў сэрцы смутак, неспакой:

Я разлучаюся з той хваляй,

Што сагравала цеплынёй,

Жывіла добрыя парывы

І аздабляла мае дні.

Я ёй скажу, як друг зычлівы:

«Плыві на яснай глыбіні!»

Мне цяжка-цяжка, горка-горка,

Калі падумаю, што я

Ня стрэну больш Вас, мая зорка,

Вясна апошняя мая!

Што ж мне сказаць на разьвітаньне

Прад тым, як рушыць у свой край?

Скажу – сагрэй мой час зьмярканьня

І аб сабе мне весьць падай.