Схіляецца дзень к надвячорку.

Ў зьняменьні стаяць тапалі

І слухаюць песьню-гаворку

Арыкаў ташкенцкай зямлі.

А колькі іх тут – і ня зьлічыш,

І мера ня мерана ім:

Двор кожны і кут маляўнічы

Ім рады, як дзецям сваім.

Скрозь сетку лісьцянай адзежы

Паказвае сонца свой твар,

А я пазіраю на межы,

Дзе захаду грае пажар.

У сьпёртым паветры заслонай

Зьвісае над горадам пыл,

А захад – празрыста-чырвоны,

Ня жывіць ён хмар – няма сіл.

Сухое узбэкскае неба

Скупое на дождж і на гром,

І цешыцца марна ня трэба,

Што новы дзень прыйдзе з дажджом.

Што громы душу мне ўзьвяселяць

І ўзрадуюць хмары мой зрок:

У чыстай прахладнай купелі

Ня ўмыецца заўтра дзянёк.

І я ў засмучэньні і ў болю

Гадаю аб краі сваім

І шмат бы сказаў, ды даволі:

Мне смутак есьць вочы, як дым,