Травы пажоўклі. Падаюць лісьці,

Туліцца вецер шчыльней да зямлі.

Шэпча ён кветкам: «Годзе вам цьвісьці!»

Лесу ён кажа: «Спачынь, задрамлі!»

Вецер, мой дружа, чую намёкі,

Хочаш і мне ты на вуха сказаць:

Блізка твой вечар, шлях недалёкі, –

Вузел апошні пара завязаць.

Вецер, мой браце, слухаць мне горка

Весьці такія, што ты мне прынёс.

Хочацца верыць – выплыве зорка,

Выб’ецца з хмары на роўнядзь нябёс.

Можа, я хворы, стомлен дарогай,

Цяжкай развагай прыгнечан, прыбіт, –

Спраўлюся, дружа, з млявай зьнямогай,

Будзе яшчэ плыць ён, мой плыт.

Ціхай дрымотай змораны горы,

Тоне ў сінечы арэхавы гай.

Годзе вас слухаць, сэрца дакоры,

Сэрца ж ня хоча сказаці: «Бывай!»