Крылаты вандроўнік, стары журавель,

Сяброў у дарогу таропіць, –

Пад холадам моўкнуць прасторы зямель

І стынуць утульныя топі.

З патайных зацішкаў, зь бязьлюдных балот

Зьлятаюцца вольныя птахі.

На поўдзень, у вырай, імкне іх палёт

Пад ясным бяскроквавым дахам.

Зьвісае над імі бяздонны абшар,

Дзе сьвецяцца вечныя зоры,

Пад імі гуляе, бушуе пажар,

У цемры сьвідруе пячоры.

У бляску крывавым руіны тырчаць,

Як чорныя цені-манахі.

Крылатыя госьці пужліва крычаць,

Трывожацца вольныя птахі.

– Эй, чуеш? Спыніся, спыніся, стары!

Ці тою вядзеш ты дарогай?

Глядзі – агнявыя там круцяць віры,

Іскрыстым падняўшыся стогам.

Ніколі на нашай дарозе раней

Такой не бывала праявы,

І ночы, глянь, сталі цямней і страшней,

Патоптаны нівы і травы.

Жахаюць зарніцы агнёў на зямлі,

І сыплюцца дрэвы пад громам,

Бяз голек, як трупы, маячаць камлі, –

Спыніся, бо край невядомы.

– Ня бойцеся, птахі! Наперад за мной! –

Стары журавель іх гукае.

– Вяду вас пуцінаю вернай адной,

Што Млечны мне Шлях асьвятляе.

Ня мы, гэта людзі з дарогі сышлі,

Ня мы, а яны заблудзілі.

Разбойніку цесна заўжды на зямлі –

Старыя спрадвечныя былі.

Наперад, наперад у вырай, за мной,

Ды крыльлі ямчэй разгарнеце!

Свой кут прывітаем мы новай вясной –

Для вольных і воля на сьвеце.

І далей на поўдзень ляцяць жураўлі,

Над імі калышуцца зоры,

Пад імі – пажары, пакуты зямлі

І гора, вялікае гора.