Між ніў дарожкаю сьляпою

Іду я мернаю ступою

      І разглядаюся кругом.

Пад ясна-сіняю страхою

Чыеюсь дбалаю рукою

      Збудован мне прасторны дом.

Утульна ў ім, дабра ў ім поўна,

І ўсюды мудрасьці бязмоўнай

      Відна спрадвечная пячаць.

На ветравеях, нібы воўна,

Плывуць хмурынкі так чароўна.

      Чаго плывуць? Куды? – Маўчаць.

Унь там рачулка срэбрам літым

Бяжыць па жалобе размытым

      І цэлы сьвет жыцьця нясе,

А луг зялёным аксамітам,

Вянкамі кветак апавіты,

      Разьлёгся ў роскашы-красе.

Дубы, сябры мае самоты,

У высі неба мкнуць узьлёты,

      Сукі раскінуўшы вакол.

А колькі згоды і пяшчоты

У тых пяскох, што пазалотай

      Ускрай баркоў ляглі на дол!

Як многа волі і разгону!

Як многа песень, шуму, звону,

      Дзе ні паслухай, ні зірні!

Свае тут звычаі, законы,

У кожнай песьні свае тоны

      І свой адбітак глыбіні.

Іду я, дом свой аглядаю

Ды сам з сабою разважаю,

      А на душы такі спакой!

І песьня нейкая жывая

У дружны тон адзін сьпявае

      І з гэтым небам і зямлёй.