Ты не тужы – мінецца восень,

Імжа расьсеецца, як дым,

І усьміхнецца неба просінь

У ясным сонцы веснавым.

Зноў зацьвітуць лугі, даліны,

І атрасуць свой сон лясы

І ў гоман радасны птушыны

Свае далучаць галасы.

Адзенуць новую адзежу

Дубы, сталёвыя камлі,

А хмаркі неба замярэжаць,

Усплыўшы ціха з-за зямлі.

Клубочкі іх зьбяруцца ў хмару,

Над полем спусьцяць свой паром,

І па нябеснаму абшару

Абход свой зробіць першы гром.

З табой і мы ў свае абходы

На рэчку пойдзем, пад дубы,

Або пад добрую пагоду

Цішком пацісьнем у грыбы.

Чаго мы толькі не сустрэнем!

Якіх ня ўчуем галасоў

У лесным звонкім сутарэньні

Між пышных хвой і верасоў!

Агледзім там барок знаёмы

І не мінём сваіх лужкоў;

І мы, вясёлыя, дадому

Прыцягнем кош баравікоў.