Выйшла з халоднай пасьцелі зямля,

      Нібы пасьля цяжкай хваробы.

Поле пустое, сырая ральля –

      Ніякай украсы, аздобы.

Сьнегам прымяты галінкі хваін

      На ўскрайку зьнямелых палеткаў.

Прэлае лісьце сярод раўчавін –

      Бяздушнай зімы недаедкі.

Сям-там засохлых расьлін цыбуры

      Схіліліся мёртва над долам.

Ходзяць па полі сіроты-вятры,

      К зямлі прыпадаючы чолам.

Шэпчуць ёй ціха: «Ня плач, не тужы –

      Мінула тваё амярцьвеньне!

Сонца разьвее дыханьне імжы

      І новае вытча адзеньне,

Руньню засьцеле гмах шэры палёў,

      Акрые шаўкамі даліны.

Будзеш мець выгляд, зямелька, ты зноў

      Вясёлай красуні-дзяўчыны».