Быць можа, я крыху дзівак,

Але люблю я Загібельку:

Там кожны хвойнік мне сваяк,           

Там ясным днём надрэчны гак

Мне суліць мяккую пасьцельку.

Хадзіў я там, вітаў усход

І першыя праменьні сонца,

Што дзень выводзяць у паход,

А зь ім і хмарак карагод,

Замлеўшы сьмехам на сасонцы.

Запыніш крок. Спакой і ціш –

Былінка нават не схісьнецца,

А ты разважліва стаіш,

Бы нейкі сон дзівосны сьніш,

І песьня нейкая снуецца.

Зірнеш на дол – убогі ён,

Адзін пясок, сухі, нішчымны,

Ды колькі тут наткаў красён

Чаборык, мох, зязюльчын лён

І верасок агніста-дымны!

І колькі мілых красак тут

Разьлівам чырвані палае!

Над імі звон, музычны гуд –

На пустцы сонца творыць цуд

І радасьць шчодра пасылае.

Ідзеш у свой абход адзін,

Мінаеш сотні паваротак.

Ускрай баркоў шатры хваін

Стаяць у постаці жанчын, –

Вітаеш іх, як родных цётак.

Ідзеш кілометр, два і тры,

Праходзіш пусткі, пералескі,

А песьні сыплюцца згары,

Ды так, што слухаюць бары,

Надзеўшы вычварныя фескі.

А вось і возера-вакно,

Якога мала дзе пабачыш,

Такое дзікае яно

Сярод балоцішча адно, –

Завуць яго чамусь Грымячым.

Само ж балота – шыр і гмах,

Панурай немасьцю акута.

Глядзіш, і горне цябе страх.

А хвоек там – мільён папах,

Дзесяткі тысяч парашутаў.

На філязофскі часам лад

Настроіш думкі ты ў самоце.

Што ні кажы, наш край багат!

Балотам зробім шах і мат,

І будуць нівы на балоце.

Калі агледзіш хвайнякі

І гэты кут пазнаеш бліжай,

Зьбіраючы баравікі, –

То вывад я раблю такі:

Мне Загібелька лепш Парыжа.