Шапнуў ён: «Мілая, ну глянь, хоць разік глянь!»

Яму з дакорам я прамовіла: «Адстань!»

      А ён са мной астаўся.

За рукі ўзяў мяне, у вочы мне зірнуў.

«Пакінь!» – сказала я. Ён вокам не змаргнуў

      І толькі пасьміхаўся.

Да вуха мне прыпаў, крануўшыся шчакі.

Абурана сказала я: «Ах, стыд які!»

      Ды стыд яму ня стаўся.

Ён кветачкаю мне аздобіў валасы.

«Якая ж мне карысьць ад гэтае красы?»

      І тут ён не крануўся.

І зьняўшы мой вянок, пайшоў ад мяне проч.

Я плачу, думаю аб ім і дзень, і ноч –

      Ах, хай бы ён вярнуўся!