Навальніцы няма, навальніца сышла,

      Хмары далей паціснулі ў сьвет,

І страхлівая цьма, дажджаная імгла

      Разам зь ёю пайшлі ў адзін сьлед.

Хоць грыміць яшчэ гром і зямельку трасе,

      Хоць маланка жахліва гарыць,

Над раўком-капяжом ў саламянай страсе,

      Як сьляза, яшчэ кропля дрыжыць;

Але глухне раскат, і маланка радзей

      Палыхае ў гняўлівых клубках...

Заспакойся ж, мой брат, і глядзі весялей,

      Бо сьмяецца ўжо сонца ў палях!