Сінь і глыб бяз конца-краю,

Ціш і згодачка сьвятая

Неба, землю абнялі.

Сонца зранку жарам пыша,

Ветрык лісьце чуць калыша,

Вее чуць паўзьверх зямлі.

Лес і поле з збажывою,

Апавітыя смугою,

Задуменныя стаяць.

І сярод цішы нясьмела

Над зямелькаю зьнямелай

Сталі хмары вынікаць,

Ды так ціха, так пужліва,

Нібы зданкі або дзіва

Невядома скуль ўстае.

Шырыць сонца клуб іх белы

І маланак-громаў стрэлы

Ім на страх зямлі куе.

А зямля як бы замлела,

Толькі дуб стары нясьмела

Зрэдку лісьцем павядзе.

Змоўклі ўсе вакол абшары,

Бо замысьлілі штось хмары...

Ой, знаць, бура загудзе!