Зарасьлі вы, межы, ў полі

Дзікім зельлем, палыном!

Гаспадар на вас паволі

Раніцой ня йдзе з канём...

Не хапіла сіл жаночых

Глыбей землю заараць,

На загончыках сірочых

Травы сталі красаваць.

Вось і трэйцяе ўжо лета,

А няма гаспадароў,

Не чутно цяпер да сьвету,

Як даўней, іх галасоў.

Дзе ж вы, дзе, браты-сяляне,

Што нідзе вас не чуваць?

Ды баяцца на пытаньне

Межы свой адказ даваць.

Сіратою глядзіць поле,

Сумна ўдаль бягуць шнуры.

Хто ж адкажа, што за доля

І дзе іх гаспадары?

І трывожна шэпчуць гоні,

На пытаньне шэпчуць мне:

«Ці пабіты, ці ў палоне,

Ці скалечаны ў вайне».