Знае толькі Бог адзіны,

Як мне любы лугавіны

      І родныя межы,

Стужкі поля і дарогі,

Пустак немыя разлогі

      І курганы-вежы;

Як мне мілы тыя хаты,

Дзе красуе мох калматы

      На старэнькай стрэсе;

Гоман вузкіх ніў у полі,

Скібы жоўтыя і ролі,

      Пташак сьпеў па лесе.

Знае Бог адзін, як мілы

Мне мужычыя магілы

      І той крыж драўляны,

Пад каторым косьці тлеюць,

Дзе бярозкі зелянеюць

      І на дол пясчаны

Майскім ранкам сьлёзы роняць,

І галінкі ціха клоняць

      І шумяць маркотна.

Там я вырас, ўзгадаваўся,

Дзе спрадвеку заснаваўся

      І бруіць дрыготна

Жаль вялікі і пакута,

Дзе пануе гора люта

      І нуда разьліта.

І я зросься з гэтым горам,

Як віхры-вятры з прасторам,

      Як з загонам жыта.

А як песьню засьпяваю

Аб зьнішчовым гэтым краі,

Я ня волен над сабою:

Сьпеў мяшаецца зь сьлязою,

      Плачам аддаецца.

Няхай стогне, няхай плача,

Покуль жыцьце стане йначай

І скрозь цемрадзь і гушчары,

Нібы сонейка праз хмары,

      Сьвет нам не прарвецца.