Я люблю сваё гуменца,

      Крытае саломай,

З гэтай стрэшкай пасівелай,

      Так даўно знаёмай,

З гэтай сошкай, дзе гнязьдзечка

      Ластавачка лепіць...

Добра там ёй: дождж ніколі

      Дзетак не зачэпіць!

Дзе пад шчытам павуцінку

      Ветрык хіліць-песьціць

Ды такія байкі бае –

      Галава ня зьмесціць!

Дзе саломка з каласінкай,

      Выбіўшыся з стрэшкі,

Згайдануцца, засьмяюцца

      Радаснай усьмешкай.

А як слаўна адпачыці

      Тут на мяккім сене!

Сонца ўзыдзе і рассыпле

      Золатам праменьне.

Па ўсяму гумне скрозь шчылін,

      Праз страху з-пад шчыта,

Бы разьвесіць тая ткаха

      Залатыя ніты.

Зашчабеча над гнязьдзечкам

      Ластаўка зычліва.

За гуменцам ціха шэпча

      Каласамі ніва.

Як бы кліча яна жнеек

      Або просіць косак.

Ўсё мне кажа тут пра жыцьце

      Родных сёл і вёсак.

Добра мне тут, мне тут міла,

      Родна ўсё і блізка.

Тут хлябок мой, мая хата

      І мая калыска.