Ноч павісла над зямлёю,

Ўсё абнята цішынёю,

Поўнай страху, поўнай чар.

Быў гарачы дзень бясконца,

Не сьвяціла – жэгла сонца,

Парнасьць страшная і вар.

І вось неба не ўтрывала,

Ўсё ў агнях запалыхала,

Мрок хістаецца, дрыжыць.

Там гараць, як у пажары,

На паўдні, на ўсходзе, хмары,

Дзе зьліліся рубяжы.

І ня ўловіш слухам грому,

Што тварыцца – невядома

Ў нутрах гнеўных аблакоў.

Як бы хто жывы, палючы,

Погляд кідае бліскучы,

Пыша сілаю віхроў,

Ўскіне вочы агнявыя,

Ўскіне грозна і закрые,

Цьму сярдзіта ўскалыхне.

Ды як сыпне ў неба жарам!

Страшны шлях асьвеціць хмарам,

Ніжай мрок к зямлі прыгне.

А зямля маўчыць трывожна.

Лес пакорна і набожна

Сьціх, чакае – ні гу-гу!

Неба ж грозна пыша, зьзяе,

Бляск агністы разьлівае,

Паліць мрочную смугу.