Не кажы, што злыя людзі

      І што сьвет паганы:

Сэрца крыўду ўсю забудзе,

      Час загоіць раны.

Тыя раны, што зладзеі

      Сэрцу прычынілі,

Тыя думкі і надзеі,

      Што ў табе пабілі.

Ды ці ж варты баламуты,

      Каб твой твар дзявочы

Засьцілаўся ценем смуты

      І тускнелі вочы?

Пройдзе ўсё, перажывецца, –

      Вер мне, дарагая!

Будзе час – ускалыхнецца

      Сэрца і ўзыграе.

А ў душы вясна настане,

      Сэрца зноў палюбіць,

Прыйдзе доля, ў вочкі гляне,

      Шчыра прыгалубіць.

Не кажы ж, што злыя людзі

      І што сьвет паганы:

Сэрца смутак перабудзе,

      Час загоіць раны.