Стаў чырван месяц круглаліцы,

I зоркі боязна дрыжаць,

А там крыжуюцца зарніцы,

Бы косяць неба-сенажаць.

Бурліць крыніца агнявая,

Бы нейкі грозны віхар-вір,

I бляскі-іскры разьлівае,

Як залаты агністы жвір.

Замоўк клапотны дзённы голас,

Усюды сон, спакой ляжыць,

На ніве чутка дрэмле колас,

I ліст на дрэве не дрыжыць.

Люблю я ночы той час дзіўны,

Калі прастор, абняты сном,

Пабудзіць голас пераліўны –

Далёкіх хмар магутны гром,

Калі працягла заракоча,

Гугухне голас угары,

I шыба ў вокнах забразгоча,

I гоман пойдзе па бары.

А хмара грозна націскае,

Маланка неба баразьніць.

А ночка сьпіць, а ноч ня знае,

Што зараз бура зашуміць.