Зірну я на неба. Па сіняй раўніне

      За хмаркаю хмарка плыве.

Тыя сальюцца, другая загіне

      I зьнікне ў пустой сіняве,

А тыя па небе, бясплодныя, ходзяць,

      Глухія на плач збажыны.

I мысьлі тож часта бязь сьледу праходзяць,

      Таксама зьнікаюць яны.

Зірну я на жыта, што ў полі красуе,

      I пыл жыватворчы над ім

Так ціха снуецца, калосьсе цалуе

      Любоўным дыханьнем сваім.

Ды ўздымецца вецер і злосна павее,

      Пагоніць той пыл на лясы.

І ў жыцьці часьцютка ня мала гібее

      Такой жыватворчай красы.

Сталетняе дрэва. Раскошна галіны

      У зелень убрала вясна,

І горда гамоняць яго верхавіны,

      І ў гомане радасьць чутна.

А восень надыдзе, і лісьце жалобна

      На дол амярцьвелы спадзе.

І моладасьць наша тым лісьцям падобна, –

      Як лісьце, яна адцьвіце.

Вось ціха сьняжынкі ў адлігу лятаюць,

      Нібы матылёчкі ў маі,

Падуць і растануць, навек прападаюць,

      Як роска вясною ў гаі.

I ты, чалавеча, як сьнег у адлігу:

      Упаў і сканаў, і няма.

З трывогай глядзіш ты ў адвечную кнігу,

      I душу агортвае цьма.