Вее вецер, сьвішча ў коміне,

Горка плача, надрываецца;

I цяпер мне тая музыка,

Як жывая, ўспамінаецца.

Помню хатку я старэнькую,

Што між лесу загубілася,

Каля хаты вярба ніцая

Да страхі гальлём схілілася.

Ночка зімняя, халодная...

Вецер дзьме, не сунімаецца,

А над лесам гоман-шум густы

Гудам-гулам разьліваецца.

А у комін вецер песенькі

Напявае тонкім голасам

I па стрэсе сьнегам шорхае,

Нібы жыта сьпелым коласам,

То нясьмела ў дзьверы стукне ён,

Як бы ў хату, бедны, просіцца,

То пад воканьнем закруціцца

Ды так горка разгалосіцца!

I прыціхне на хвіліначку,

Сілы-моцы набіраецца.

Ные сэрца, ные-смуціцца,

На сьпеў ветру адзываецца.

Помню, помню сваю хатачку,

Маю родную, далёкую;

Як успомню – жаль агортвае

Маю душу адзінокую.