Мы маўчалі, як нямыя,

Мы ўздыхалі ўсё цяжэй,

Грызьлі думкі нас благія,

Сьлёзы падалі з вачэй.

Мы хадзілі, як уночы,

Сярод мукі, сярод зла;

Туманы сьляпілі вочы,

Цемра хмар на нас лягла.

З нас нямала жартавалі,

Той нас крыўдзіў, гэты сек.

Годнасьць нашую тапталі,

Ў нас заплёван чалавек.

Хай сьвятло навукі яснай

Заблішчыць, як сонца ўсход,

Няхай родным словам шчасна

Загаворыць наш народ.