Багачы і панства,

Нашы «дабрадзеі»!

Мы на суд вас клічам,

Каты вы, зладзеі!

I на грозных межах

Часаў пераходных

Сьмела вас пытаем,

Прагных і нягодных:

«Чыімі рукамі

Вы дабро зьбіралі?

На чые вы сьлёзы

Дабрабыт куплялі?

I за што, скажэце,

Палкамі нас білі,

Секлі-катавалі,

Голадам марылі?

Ласкаю ж чыёю

I з чые вы працы

Замкі збудавалі,

Пышныя палацы?

Ўсё ад нас забралі,

А што нам далі вы?

Чые нудна ў полі

Так марнеюць нівы?

Вузенькаю ніцьцю

Чые йдуць палоскі?

У чыім то жыце

Многа так бярозкі?

Каму адвялі вы

Пусташы, каменьне?

Хто з свайго засеву

Не зьбярэ насеньня?

Чые гумны, хаты

Гнуцца сіратою?

Чые сьлёзы льюцца

Кожнаю парою?

I чыя скацінка

Сохне ў пустым полі?

I як гаспадар той

Гіне у няволі?

Чыя песьня-скарга

Ў неба йдізе дакорам,

К месяцу, і сонцу,

I к далёкім зорам?»

Багачы, і панства,

I ўсе вы брадзягі!

Ўбок з дарогі, каты!

Бойцеся сярмягі!

Ўжо даўно вяроўкі

Вас, паны, чакаюць,

I па вас асіны

Сьлёзы праліваюць.