Льецца Нёман паміж гораў,

Поўны сілы і красы,

У далёкія прасторы

Гоніць воду празь лясы.

Гой ты, Нёман, наша рэка!

Поіш ты і корміш нас,

Бедну чайку чалавека

Ты з сабой насіў ня раз.

А вясною на прасторы

Дуб стары сярдзіта гнаў

I насіў ты крыгаў горы,

Луг і поле затапляў;

Разьліваўся па ракітах

I займаў і лес, і гай...

Даўгавязы плыт за плытам

У далёкі нёс ты край.

Колькі раз рыбацкі човен

На грудзёх тваіх гуляў!..

Гой ты, Нёман, быстры Нёман,

Колькі дум ты мне нагнаў!

Чуў ты смутак горкай долі

Свайго сына-мужыка,

Чуў ня раз у чыстым полі

Плач і сьлёзы бедака.

Ў ціхі вечар над табою

Дудка плакала ня раз,

I кацілася сьлязою

Песьня ў раньні летні час.

А на беразе пад дубам,

Ў ночку цёмную, рыбак

Сьпаў ня раз пад мокрым лубам,

Гнуўся з холаду, бядак.

А у буру вецер кветку

Да грудзей тваіх схіляў

I ў табе касец улетку

Пот крывавы абмываў.

Над табою месяц круглы

Ў ясным небе ціха плыў,

I з табой высокі, смуглы

Лес ціхутка гаварыў.

Перарэзаў край ты родны

Беларуса-мужыка...

О, наш чысты, наш свабодны

Нёман, быстрая рака!

Ты цячэш далёка, знаю,

Зь веку ў век і з году ў год.

Раскажы ж другому краю,

Як у нас жыве народ.