Ой, сябры мае вы, мілы,

Дзе цяпер вы, дарагія?

Ці схавалі свае сілы?

Ці ёсьць думкі маладыя?

Тыя думкі, тыя мысьлі,

Што душу нам хвалявалі,

З-за каторых хмары зьвісьлі,

За што зь нівы нас сарвалі?

Нас з народнай ціхай нівы

Разагналі па ўсім сьвеце...

Ці здаровы вы, ці жывы?

Дзе вы, мілыя? Гукнеце!

Ці зьбяромся зноў калі мы

Ў нашым бедным родным краі,

Як бы птушкі пасьля зімы?

Дзе вы, хлопцы? Я гукаю!

Не, няпраўда! Быць ня можа,

Каб ня грэла цёпла сонца.

Наша праўда нам паможа –

Блісьне нам сьвятло ў ваконца!