Сохну марна я ў астрозе,

     Дарма трачу сілы.

Рвецца дух мой на свабоду

     З гэтае магілы.

Шкода хаткі мне старэнькай

     З латанай страхою,

Што схілілася над Нёмнам

     Горкай сіратою.

Шкода мне зялёнай нівы,

     Што шуміць у полі,

Тога дуба, што над рэчкай

     Песьціцца ў прывольлі.

Шкода мне гаёў цяністых

   I лугоў прастору,

Дзе пад ветрам ходзяць хвалі

     Травянога мора.

Шкода сьветлай ручаінкі

     Ў берагах пясчаных,

Што, як срэбра, мкне-бруіцца

     Паміж гор, курганаў.

Шкода вёсак запусьцелых,

     Дзе ральнік гаруе,

Дзе зімою вецер вые,

     Замець-сьнег шнуруе...

Гэта – вобразы краіны,

     Беларусі роднай...

Край ты наш! Як міл ты сэрцу,

     Цёмны край, галодны!

Ды ня век я тут гарую,

     Дачакаю волі

I пачую ў родным краі

     Песьні лепшай долі.