Я – мужычы сынок,

Ні двара, ні кала,

Поле – жоўты пясок,

Хата ў землю ўвайшла,

Не жыву, а гнію,

Прападаю, як мыш...

Глянь на долю маю,

Глянь на цяжкі мой крыж!

Я балоты сушу,

Надрываю жывот,

Я за бесцань кашу,

Рыю землю, як крот.

Ўсе вуглы і куты

Сваім целам я зьмёў,

Сьсек і лес, і кусты

I дарогі правёў,

Ды ня езджу па іх,

А хаджу пехатой

Ў рваных ботах старых,

Часьцей босай нагой.

Збудаваў я палац,

Многа фабрык, мастоў.

Сам жа голы, як бац, –

Пары дзьве рызманоў.

Пад аконьнем ня раз

Я зь мяшэчкам хадзіў,

Міласьціны у вас

Хрыстом-Богам прасіў.

Мяне мочыць раса,

Мяне сонца пячэ,

А у песьнях маіх

Сьляза ціха цячэ.

Я па сьвеце хадзіў,

Косьці ўсюды занёс,

Я на землю праліў

Многа сьлёз, многа сьлёз.

То ня дуб у бары

Заскрыпеў, застагнаў –

Гэта я без пары

Богу душу аддаў.

Нудна звоняць званы,

То мацьней, то замруць,

Адзін дзяк ля труны –

Гэта прах мой нясуць.

На магілцы маей

Крыж трухлявы стаіць,

А над прахам касьцей

Вольны вецер шуміць.

Я – мужычы сынок,

Я ня маю дарог.

Мая школка – шынок,

Маё жыцьце – астрог.