Непрыветна цераз вокны

     Ночка пазірае.

Ціха ў хаце. Ўся сямейка

     Сьпіць, адпачывае.

Натрудзіўшы добра рукі,

     Натаміўшы плечы,

Толькі маці зь вераценцам

     Туліцца пры печы

Ды прадзе, прадзе кудзельку.

     Скача вераценца,

А за ім густыя цені

     Бегаюць па сьценцы.

*

На камінку гарыць корчык,

     Злотам іскры скачуць.

За ваконцам вецер ходзіць,

     Глуха вербы плачуць.

Зябнуць вербы на марозе,

     Тулячыся к стрэсе.

Сьнегам вецер сыпле ў дзьверы,

     Ходзіць шум па лесе...

I пад гэты шум трывожны

     Думае старая,

А ўсьлед думкам неспакойна

     Вецер падпявае.

*

I ўсё ўстала прад вачыма

     Беднае кабеты:

Маладыя дні дзяціны,

     Дзявочыя леты,

Радасьць жыцьця і нягоды,

     Сваркі, трасяніна –

Ўсё, чым жыцьце напаткае

     Ў цяжкую часіну.

Ўсё прыпомнілася беднай, –

     Горка, цяжка стала,

Галаву набок схіліла,

     Прасьці перастала.

*

Вось і муж усплыў на думу –

     Рана сьмерць скасіла!

Дробных дзетак ён пакінуў –

     Без пары магіла!

Жыў ён бедна. Спадзяваўся

     Свой прыдбаць куточак,

Хату вывезьці, зямелькі

     Прыкупіць шматочак,

Бо агоркнуў хлеб батрацкі,

     Жыцьце пад’ярэмна...

Ды ня выйшаў з-пад няволі,

     Біўся век дарэмна!

*

Гасьне корчык на камінку,

     Пацямнела ў хаце,

Поўнач пеўні пракрычалі,

     Але ня сьпіць маці.

Цягне нітку. Вераценца,

     З рук упаўшы, грукне,

Ды нясьмела, як убогі,

     Ў дзьверы вецер стукне.

Думкі думку падганяюць,

     Не даюць спакою,

Ўсё лятаюць над кабетай

     Нуднай чарадою.

*

Уздыхнула цяжка маці,

     Аб сынку гадае,

Што ў астрозе, ў паняверцы

     Кару адбывае.

I за што? У толк ня возьме

     Бедная кабета

Ні законаў гэтых мудрых,

     Ні парадкаў сьвету.

Вецер вые за вугламі,

     Ў коміне галосіць.

Куды толькі думка тая

     Матку не заносіць!

Зябнуць вербы на марозе,

     Глуха лес гамоніць.

Думка думку выклікае,

     Думка думку гоніць.