Была ў дзеда дудка,

Была ў дзеда люлька,

Была ў дзеда падружанька

Сівая бабулька.

Дудачка іграе,

Сэрца пацяшае,

А закурыць дзедка люльку –

Гора забывае!

Цешыць дзедка дудку,

Цешыць дзедка люльку,

Клапоціцца ля яго

Сівая бабулька.

Усё суседзі хочуць зваць...

Раз, кругом пасеўшы,

Сталі ў дзедачкі пытаць,

Хто яму мілейшы.

Дзядок кажа – дудка,

Бабка кажа – люлька...

Людзі думаюць сабе:

«Ой, мусіць, бабулька!..»

Усё ж ніхто ня мог пазнаць

Дзедавай натуры,

Места праўду адказаць –

Толькі люльку курыць.

Усё ад раніцы гудзе,

Усё на дудцы йграе,

А на бабку – прыйдзе дзень –

Увагі не зьвяртае.

Ускалыхнуўся цэлы сьвет,

Б’юцца людзі-брацьця,

Ціха толькі дзед жыве,

Хваліць Бога ў хаце.

Толькі шчасьце у людзей

Доўга не трывае,

I да дзеда адзін дзень

Сьмерць прыйшла ліхая.

Дзеда дома не было –

Ён з дудой і люлькай

Пайшоў рана на сяло,

Пакінуў бабульку.

Бабка сьцяміла, што ёй

Сьмерць дзядочка скосіць...

Паківала галавой,

Гэтак сьмерці просіць:

– Места дзеда лепш мяне,

Сьмерць, вазьмі, ліхая!..

Хай дзядок яшчэ жыве,

Хай на дудцы грае!

Мае радасьці ён тры,

Я ж з усіх найменша,

Дык мяне ты забяры –

Дудачка пацешыць!

А для сьмерці ўсё адно:

Душаньку хацела,

Дзед ці баба ж не відно,

Бо душа бязь цела...

Ды, забраўшы бабін дух,

Паляцела далей,

Бо другія ўжо вакруг

Там яе чакалі...

Ой, прыйшоў дзядок дамоў,

Не жыве бабулька...

Не хапіла ў дзеда слоў,

Пакацілась люлька...

– Ах, бабулька, – плача дзед, –

Чаму ж не паждала?

Пацямнеў мне цэлы сьвет,

Як цябе ня стала...

Сеў ён сумна ля вакна;

Заіграла дудка,

Сумна плакала яна,

Ды й замоўкла хутка...

Ўжо ня будзе болей граць,

Люлька дагарэла...

Прыйшлі людзі ды глядзяць –

Без душы ўжо цела...

Другім страшна, як памруць,

Дзед памёр іначай.

Поўна радасьці у твары –

Ён бабульку ўбачыў...

Любіў дзедка дудку,

Любіў дзедка люльку.

Усё ж мілей за ўсіх была

Сівая бабулька.