Маці ў службу выпраўляе

Родную дзяціну,

Выпраўляючы, хавае

Горкую сьлязіну.

– Будзь паслушная, дачушка, –

Навучае матка, –

Дагаджай чужым ты, служка,

Ды цярпі, дзіцятка!

Не адзін раз твае вочкі

Заплывуць сьлязою.

Твая доля цямней ночкі –

Цяжка быць слугою!

Бо ня ўважыць чужаніца

Ручак тваіх белых,

Поту выльецца крыніца

З шчочак загарэлых.

Ўстанеш летам раней зоркі,

Пойдзеш перша ў поле...

Ох, дачушка, хлеб твой горкі,

Горка твая доля!

Маці дочку разважае,

Сябе цешыць стара,

Жаль да сэрца падступае,

Як чорная хмара.

Вось дзяўчына ўжо гатова,

Пакідае хатку.

– Ну, матулька, будзь здарова! –

I цалуе матку.

– Ну, бывай!.. – I не ўтрывала

Бедная матуля.

Жаль сьлязамі ёй прарвала,

Твар да дочкі туліць.

Выйшла маці ўсьлед за ёю,

Стала ля парогу

I, падпёршы твар рукою,

Зорыць на дарогу,

На дарогу-пуцявіну –

Там яе Гануля, –

Ды за сьлёзкаю сьлязіну

Роніць-лье матуля.

Доўга матка так глядзела,

Дочку праважала,

Покі хустка яе бела

З вочак не прапала.