Сонейка заходзіць,

I кладуцца цені,

I плывуць хмурынкі

Ў ціхім задуменьні.

Белыя валокны

Сонейкам заліты.

Вольны ім дарогі,

Сьцежкі ім адкрыты.

Хмаркі залатыя!

Вы – прастору дзеці,

Ходзіце вы вечна

Па ўсім белым сьвеце.

Праплывіце ж, хмаркі,

I над родным краем,

Над сялянскім полем,

Над зялёным гаем

I заплачце, хмаркі,

Дробнымі сьлязамі

Над мужычай нівай,

Над яго лугамі.

Загрымеце громам,

Стаўшы цёмнай хмурай.

Толькі ж не пабеце

Жыта градам, бурай.

Хмаркі залатыя,

Сонца, неба дзеці!

Вы прывет мой шчыры

Ў вёску занясеце.