Праз поле, праз хаты і сёлы

Ў кароне з касьцей чалавечых

Іду, разбуялы, вясёлы,

З хатомкай мярцьвячай на плечах.

Паклоны б'е стар мне і молад

І дзетак рой босых і голых, –

      Бо Голад я, Голад!

З прадсьмертных сьлязінаў і поту

Брыльянты на мне мігацяцца, –

Абвёў іх з крыві пазалотай...

А зь сілай маёю зраўняцца

Ня ў сілах ні сьпека, ні холад;

А шлях мой бяз рыцьваў і плоту, –

      Бо Голад я, Голад!

Іду. Прада мной зазірае

Жывым сьмерць галодная ў вочы

I косе ў рад, не разьбірае –

Ў дні белыя, ў чорныя ночы.

Ці слаб хто, ці дужы, як волат, –

Груган яго косьці зьбірае,  –

      Бо Голад я, Голад!

Іду. А за мной сьледам-лазам

Паўзуць зьніштажэньні, руіны.

Я – мору тварэц безупынны,

Я – сейбіт бязьмежнай заразы,

Мой скіпетр – лядзянячы молат,

Ім рабству дыктую указы, –

      Бо Голад я, Голад!

Пад чорным маім уладаньнем

Сіроцтва гне корна калені,

I ўдоўства галосіць літаньнем

На голым магільным каменьні.

Мне гімны складае вякоў лад –

Мне, сытаму людаў кананьнем, –

      Бо Голад я, Голад!