Неўзнакі, неўзаметкі –

Хоць сам скажу сабе –

Пасохлі мае кветкі,

Канец маёй сяўбе.

Штодзень я адчуваю

Ўсясільны той закон,

Што цягне к долу-гаю

У вечны цень-палон.

Ну што ж? Пажыў, пабродзіў,

Дарог прамераў шмат.

Стаміўся ты ў паходзе –

Спачынь жа ў зямлі, брат!

I сам я не пабачу,

Як згасьне мой агонь.

Дык што ж? Хіба паплачу,

Падпёршы ціха скронь.

Мяне ў жывых не стане,

Сыду я ў небыцьцё,

Ды вечна будзе раньне,

I песьні, і жыцьцё.