Цёплы вечар. Ціха ўсюды.

     На заходзе сонца.

Хмаркі захад чуць заслалі

     Тонкім валаконцам.

Зьзяюць хмаркі ў пазалоце,

     Пажарам палаюць.

За гарою ціха-ціха

     Песьні заміраюць.

Выйшаў рольнік з хаты ў поле

     Ды па межах ходзіць,

Каб пабачыць сваім вокам,

     Як Бог жыта родзіць.

Твар сур’ёзны ў селяніна,

     Важны, задуменны,

Ходзіць, рукі залажыўшы

     За той пас раменны.

Леглі гожымі радамі

     Вузкія загоны,

Апранула зямля-матка

     Кажушок зялёны.

Густа жыта маладое

     Поле ўсё акрыла,

Лапушное, сакаўное –

     Проста глянуць міла.

Сям-там колас раскрывае

     Свой пучок зялёны,

Дзе-нідзе ўжо яго вусік

     Блісьне на загонах.

Селянін глядзіць з уцехай,

     Ходзячы ў тым дары...

Так ні поп, ні ксёндз ня ходзяць

     Пры сваім алтары.